VAARWEL ALFONS, MIJN CAPTAIN, MIJN VRIEND

 

In september 1982 leerde ik Alfons Maes kennen op een Beneluxcon in Gent. Ik schreef toen al enkele jaren voor Eddy C. Bertin’s ‘SF Gids’, en Alfons vroeg me om ook voor hem recensies te schrijven van soundtracks van SF films. Die verschenen in het magazine ‘Survival’, en al gauw werd ik een vaste medewerker. Alfons had ‘Survival’ opgericht samen met zijn neef, als onderdeel van ‘The Academy of SF, Fantasy & Horror’.

In het begin van de jaren ‘90 vroeg Alfons me om ook Engelstalige SF-romans voor hem te recenseren, waar ik ook op inging. Dat was tevens de periode waarin SF Belgium opgericht werd, met de bedoeling om de fans van SF minnend Vlaanderen, Brussel en Wallonië bijeen te krijgen. ‘Cerberus’ werd de naam van het nieuwe tijdschrift, en ik kreeg het voor mekaar dat Eddy en Alfons gingen samenwerken. In juli 2001 verscheen het laatste gedrukte nummer, want door de stijgende portokosten werd beslist om van dan af over te schakelen naar een website.

Maar ook nog in datzelfde jaar vroeg Alfons me of ik geïnteresseerd was om mee te werken aan een muziektijdschrift, waarin alle genres, behalve klassieke muziek, zouden aan bod komen. Eerst aarzelde ik, want bij ‘Cerberus’ draaide het ook om een beperkt aantal medewerkers, en ik vreesde dat het bij ‘Keys and Chords’ ook het geval zou zijn. Hoe dan ook, ik stapte mee op de trein, en in april 2002 verscheen het nummer 0 in hard copy. We waren toen met een handvol medewerkers, en stilaan groeiden we. In april 2006 verscheen het laatste gedrukte nummer, en toen werd ook beslist om er een website van te maken.

Ik moet wel zeggen dat van dan af onze groei steeds in stijgende lijn gegaan is. Als ik nu bekijk dat we meer dan 5.000 unieke bezoekers per week hebben, die samen zo’n 54.000 pagina’s bekijken, dan pas weet je dat Alfons’ zijn levenswerk meer dan gelukt is. Wat we niet konden bereiken met sciencefiction, hebben we bereikt met onze eerste liefde: muziek. Want net als bij mij was Alfons’ zijn eerste liefde muziek. Daarin sloeg John Miles de nagel op de kop.

Maar sciencefiction bleef ons boeien, net zoals ik was Alfons een Trekkie. ‘Star Trek’ was ons ding met zijn positieve uitstraling van een toekomst waarin ziekte, honger, geld en racisme niet meer bestonden. En de verkenning van de ruimte, het contact met buitenaardse beschavingen, kortom “to boldly go where no man has gone before” was onze leuze. Spijtig genoeg ging de belangstelling algemeen naar beneden…

Qua muzikale interesse was Alfons een duizendpoot. Op de uitvaartceremonie hoorde u het al: hij wou met zijn neef een band opzetten, en kocht een gitaar, terwijl zijn neef zich een saxofoon moest aanschaffen. Dat laatste gebeurde echter niet, maar Alfons hield het niet daarbij. Hij werd drummer in verschillende bands.

Hij vertelde me ooit dat Procol Harum’s ‘A Whiter Shade of Pale’ zijn lievelingsplaat was. De sixties waren zijn ding, met als hoogtepunt het Woodstock festival in 1969. Het jaar daarvoor was ook zijn favoriete conceptelpee ‘Sergeant Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ uitgekomen van zijn geliefde Beatles, die hij ooit de beste groep aller tijden vond. Christiane, zijn vrouw, vertelde me dat hij ook uit die periode Jimi Hendrix, Santana, The Walker Brothers wist te pruimen.

Anderzijds hield hij van de soulmuziek uit die sixties en ik schreef ooit op zijn verzoek de geschiedenis van Sam & Dave, van zijn geliefde Stax label, waarvan hij het museum ooit bezocht in Memphis.

Blues had voor hem geen geheimen, van Eric Clapton tot BB King, maar andere muzikanten zoals Barclay James Harvest, Colosseum, Uriah Heep, Neil Diamond, Joe Cocker, de beginperiode van Queen, en 10CC stonden hoog bij hem aangeschreven.

Net door die veelzijdigheid aan muziekgenres is ‘Keys and Chords’ groot geworden. Van smooth jazz tot heavy metal, van progressieve rock, via blues en soul tot synthesizer, het was en is nog steeds allemaal welkom. Daarbij mogen we wel zeggen dat in tegenstelling tot vroeger, toen we zelf om recensie-exemplaren smeekten, ze ons nu zelf komen vragen om hun cd te bespreken. ‘Keys and Chords’ en Alfons Maes zijn begrippen in de muziekwereld geworden, nationaal en internationaal, en dat is het legaat dat Alfons ons geschonken heeft. Wij moeten dat nu verderzetten, o.l.v. Stefan en Lambert.

Gene Roddenberry, de man die ‘Star Trek’ creëerde, werd na zijn dood verast en zijn as werd de ruimte ingeschoten. Daar draait die nu voor eeuwig rond. Misschien hadden we dat met de as van Alfons ook moeten doen. Als captain van zijn starship zou hij zo ook vereeuwigd worden. En aan boord van die capsule zou er onophoudelijk muziek spelen…

We hebben een frontman verloren, een captain, een man die dingen realiseerde, van magazines en websites, filmavonden, sciencefiction conventions, enz. En toch had hij nog plannen, maar het lot besliste er anders over. Ik ben er zeker van dat in onze geliefde sciencefiction er een oplossing zou geweest zijn voor zijn ziekte. Met het herschrijven zijn DNA misschien? Of dat zijn brein zou overgeplaatst worden in een A.I. omgeving? Ik neem geen afscheid, want hij is constant in mijn gedachten.

Ik zeg enkel: bedankt Alfons, voor al die mooie momenten die we gedeeld hebben. 35 jaar vriendschap kan je zomaar niet vergeten.

 

Patrick Van de Wiele

 

PS: hier horen de YouTube clips bij van:

A whiter shade of pale:  https://youtu.be/Mb3iPP-tHdA

Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club band: https://youtu.be/guiNy0jSKkI